2023-09-15 Aktualności

Zespolone izolacje strukturalne i kurtynowe w budynku historycznym – studium przypadku Woda przyspiesza procesy niszczenia substancji, z jakiej wykonane są przegrody ceramiczne. W przeszłości, mimo że nie znano współczesnych technik diagnostycznych, z dużym rozmysłem wybierano miejsce wznoszenia obiektów budowlanych. Przykładowo lokacja klasztorów cysterskich mogła odbywać się tylko w miejscach, których warunki wodno-gruntowe były obserwowane przynajmniej przez okres kilku lat [1]. Wykonywano doły próbne, sprawdzając rodzaj gruntu, oraz obserwowano, czy miejsce powstania nie jest zalewane w różnych porach roku. Sprawdzano także dostępność źródeł wody i uwarunkowania logistyczne. Wykonywanie wtórnej hydroizolacji poziomej metodą iniekcji chemicznej Pod pojęciem iniekcji, technologii iniekcji lub też iniekcji chemicznej należy rozumieć wprowadzenie środka iniekcyjnego w strukturę muru w taki sposób, aby zapewnić jego rozłożenie (rozprowadzenie) w całym przekroju przegrody. Aplikacja preparatu iniekcyjnego może być prowadzona na trzy sposoby: penetracyjny, ciśnieniowy i pulsacyjny w postaci aerozolu [1, 2]. Technologia iniekcji najczęściej stosowana jest do wykonywania w murach wtórnych hydroizolacji poziomych przeciw wilgoci podciąganej kapilarnie. Rzadziej stosowana jest w celu odtwarzania izolacji pionowych (iniekcja strukturalna oraz kurtynowa) czy też uszczelniania rys oraz złączy [3–7]. Preparaty iniekcyjne stosowane do wykonywania wtórnych hydroizolacji poziomych w murach Pod pojęciem iniekcji, technologii iniekcji lub też iniekcji chemicznej należy rozumieć wprowadzenie środka iniekcyjnego w strukturę muru w taki sposób, aby zapewniać jego rozłożenie (rozprowadzenie) w całym przekroju przegrody. Mimo iż to metody mechaniczne pozwalają stworzyć ciągłą i całkowicie nieprzepuszczalną dla wilgoci barierę w murze, szacuje się, że ich udział w rynku wtórnych izolacji poziomych kształtuje się na poziomie jedynie 10 do 15% [1]. Wtórna hydroizolacja budynków – materiały bentonitowe W przeszłości w budownictwie powszechnie wykorzystywano specyficzne właściwości gliny, która wprawdzie chłonie wodę, lecz jednocześnie zatrzymuje ją, nie przepuszczając dalej [1]. Materiał ten przez stulecia z powodzeniem stosowano do uszczelniania budynków – nawet jeśli wymagania stawiane „suchej" piwnicy nie były tak wysokie jak dzisiaj, glina pozwalała znacznie poprawić sytuację zawilgocenia. Z czasem lokalnie dostępną glinę zaczęto częściowo modyfikować przez stosowanie dodatków, m.in. mułów, wody i piasku. Współcześnie glina nie jest już wykorzystywana do hydroizolacji budynków – w tym celu wykorzystywany jest inny minerał ilasty: bentonit [2]. Z uwagi na długą tradycję stosowania, naturalne pochodzenie, odwracalność właściwości, jak również dobrą przepuszczalność pary wodnej, rozwiązania wykorzystujące bentonit są popularne w niektórych środowiskach konserwatorskich i stosowane są jako zabezpieczenie przed wilgocią kościołów i innych obiektów zabytkowych [3]. Osuszanie zalanej piwnicy W ciepłych miesiącach częste burze i gwałtowne ulewy powodują podniesienie się poziomu wód w rzekach. To wpływa na zwiększone zagrożenie powodziowe i podtopienie piwnic budynków mieszkalnych i gospodarczych. Skutkiem tego mogą być zawilgocone ściany po podtopieniu, spękanie murów w wyniku podmycia fundamentów, odpadające tynki, złuszczenia farby na wilgotnych ścianach czy wykwity soli podczas osuszania murów. Nie chcesz otrzymywać od nas więcej wiadomości? W każdej chwili możesz się wypisać - klikając tutaj.   Made with ❤ in REDLINK